|
Of een kamer zonder speelgoed. Zonder pratende mensen. Zonder zoemende apparaten.
Of zonder… verwachtingen. Vandaag had ik er zo eentje. Zo'n dag waarop alles nét iets harder binnenkomt. Waarop m’n hoofd overloopt na een drukke werkdag op school, een thuiskomst vol verhalen van m’n kinderen, een mailbox vol vragen én nog een hoofd vol ideeën voor mijn boek. En dan besef ik het opnieuw: Die prikkelverwerking die ik zo vaak uitleg aan ouders, collega’s en leerlingen... die speelt ook bij mij. Niet alleen bij kinderen met een label. Niet alleen in extreme gevallen. Maar ook bij de mama die zichzelf even op pauze wil zetten. Bij de leerkracht die geen vijf gesprekken tegelijk aankan. Bij de coach die ruimte nodig heeft om écht te luisteren. Als ik over prikkelverwerking spreek, dan gaat dat dus niet alleen over 'de ander'. Het gaat ook over mezelf. Over mild zijn. Over signalen herkennen. Over weten dat overprikkeling en onderprikkeling geen termen zijn uit de handboeken – maar uit het echte leven. Herken jij dit ook soms? Was jij vandaag ook vooral even gewoon… mens?
0 Opmerkingen
In het kraaiennest op De Kleine Icarus, werk ik nu al enkele weken rond breinkrachten met cognitief sterk functionerende leerlingen. Elke week zetten we een andere breinkracht in de kijker: plannen, stoppen, doorzetten, reflecteren...
Vandaag was het tijd voor actie: de leerlingen van de derde graad doken in een reeks spelletjes en groepsopdrachten die elk op hun manier een beroep deden op hun brein én hun samenwerking. Of, zoals één leerling het formuleerde: “eindelijk eens iets leuks in plaats van gewoon nadenken”. 😅 En net dan gebeurt het: de les wordt het lesmateriaal. --> Eén jongen had last van de drukte. Ik stelde een koptelefoon voor. Hij keek me aan alsof ik vroeg om een natte sok op zijn hoofd te zetten: “Nee, dat zit echt niet goed. Dan hoor ik mezelf ademen.” Terechte feedback trouwens. Niet elke strategie werkt voor elk kind. Dus zochten we samen iets anders: even naar de gang, een boekje, rust. En dan weer in de groep. --> Ondertussen probeerde een andere leerling niet bij elke dobbelsteenworp luidop haar mening te geven. Haar impulscontrole had duidelijk een snipperdag genomen. Maar hé — net dát is het doel. Oefenen. Botsen. Bijsturen. Want gedrag komt niet uit de lucht gevallen. Prikkels + brein = gedrag. Niet omgekeerd. Op school zie ik elke week hoe gedrag begrijpelijk wordt zodra je durft kijken naar wat eronder ligt: prikkelverwerking, emotieregulatie, ontwikkelingstempo. Dus ja, we spelen. Maar ondertussen bouwen we aan zelfinzicht, flexibiliteit en verbondenheid. En heel soms ook aan onze buigkracht, als die dobbelsteen voor de derde keer van de bank rolt. 😉 Herken jij zulke situaties uit je klas of praktijk? Of loop je soms vast op 'lastig gedrag' dat misschien toch iets anders zegt? Stuur gerust een casus in: ik bespreek hem met plezier in een volgende post! In gesprekken over autisme merk ik vaak dat we het snel hebben over gedrag, communicatie, structuur of sociale interactie.
Maar wat daar vaak onder ligt — en wat zelden als eerste ter sprake komt — is sensorische prikkelverwerking. Kinderen (en volwassenen) met autisme verwerken prikkels anders. Soms veel intenser, soms juist minder gevoelig. Een T-shirt kan ondraaglijk voelen. Een TL-licht kan pijn doen aan de ogen. Of geluiden, geuren, aanrakingen... Die prikkels stapelen zich op. Tot het te veel wordt. Of te weinig. Zonder inzicht in die sensorische basis, blijven we aan de oppervlakte werken. Wat lijkt op ‘moeilijk gedrag’, is vaak een signaal van overprikkeling. Wat opvalt als ‘afwezigheid of traagheid’, kan voortkomen uit onderprikkeling. 💬 In mijn praktijk start ik daarom bijna altijd met het sensorisch profiel. Dat geeft taal aan wat anders onzichtbaar blijft. En het opent de deur naar meer begrip, verbinding en afstemming. 📣 Ik wil de komende tijd graag méér aandacht geven aan die belangrijke link tussen autisme en de prikkelverwerking. Met praktijkvoorbeelden, inzichten en concrete handvatten voor wie dagelijks werkt of leeft met kinderen (of volwassenen) met autisme. 📩 Heb jij een casus of voorbeeld waar je wel eens een sensorische bril op wil zetten? Stuur me gerust een berichtje — wie weet neem ik jouw vraag mee in een van de volgende posts (uiteraard anoniem). Wat als ... het gedrag dat je ziet, eigenlijk een zintuiglijk signaal is?
In veel klassen zie je kinderen die afgeleid lijken te zijn, onrustig of ‘overal met hun hoofd behalve bij de les’. Maar wat als die beweeglijkheid eigenlijk niet komt door drukte in hun hoofd… maar juist door een tekort aan zintuiglijke prikkels? Zo begeleidde ik een leerling die voortdurend rondkeek in de klas. Hij leek afgeleid, onrustig, soms zelfs ongeïnteresseerd. De standaardreactie? "Zet hem maar vooraan. Geef hem een koptelefoon. Zoek een plek waar hij minder snel kan afgeleid worden." Maar wat bleek? Deze leerling was had een ondergevoelig gehoor. Hij hoorde geluiden wel, maar had moeite om ze te plaatsen. Dus ging hij voortdurend zoeken naar de bron. Niet omdat hij afgeleid was, maar omdat zijn brein extra input nodig had om overzicht te krijgen. Op die manier was hij dus eigenlijk op zoek naar een controle over zijn omgeving. Een plek in de hoek van de klas, met zicht op de ruimte, werkte voor hem veel beter dan een prikkelarme werkplek met koptelefoon. 📌 Gedrag is communicatie. En soms ook: zintuiglijke nood. Daarom ben ik zo gepassioneerd bezig met sensorische prikkelverwerking: het geeft een andere bril op wat we zien in de klas. 👉 Ben jij al een leerling tegengekomen waarbij ‘storend gedrag’ eigenlijk sensorisch gedreven bleek? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen! |
RSS Feed