Breinkrachten op het spel

In het kraaiennest op De Kleine Icarus, werk ik nu al enkele weken rond breinkrachten met cognitief sterk functionerende leerlingen. Elke week zetten we een andere breinkracht in de kijker: plannen, stoppen, doorzetten, reflecteren...
Vandaag was het tijd voor actie: de leerlingen van de derde graad doken in een reeks spelletjes en groepsopdrachten die elk op hun manier een beroep deden op hun brein én hun samenwerking.
Of, zoals één leerling het formuleerde:
“eindelijk eens iets leuks in plaats van gewoon nadenken”. 😅
En net dan gebeurt het: de les wordt het lesmateriaal.
--> Eén jongen had last van de drukte. Ik stelde een koptelefoon voor.
Hij keek me aan alsof ik vroeg om een natte sok op zijn hoofd te zetten:
“Nee, dat zit echt niet goed. Dan hoor ik mezelf ademen.”
Terechte feedback trouwens. Niet elke strategie werkt voor elk kind. Dus zochten we samen iets anders: even naar de gang, een boekje, rust. En dan weer in de groep.
--> Ondertussen probeerde een andere leerling niet bij elke dobbelsteenworp luidop haar mening te geven. Haar impulscontrole had duidelijk een snipperdag genomen.
Maar hé — net dát is het doel. Oefenen. Botsen. Bijsturen.
Want gedrag komt niet uit de lucht gevallen.
Prikkels + brein = gedrag. Niet omgekeerd.
Op school zie ik elke week hoe gedrag begrijpelijk wordt zodra je durft kijken naar wat eronder ligt: prikkelverwerking, emotieregulatie, ontwikkelingstempo.
Dus ja, we spelen. Maar ondertussen bouwen we aan zelfinzicht, flexibiliteit en verbondenheid.
En heel soms ook aan onze buigkracht, als die dobbelsteen voor de derde keer van de bank rolt. 😉
Herken jij zulke situaties uit je klas of praktijk? Of loop je soms vast op 'lastig gedrag' dat misschien toch iets anders zegt?
Stuur gerust een casus in: ik bespreek hem met plezier in een volgende post!