Gedrag of zintuig?

Wat als ... het gedrag dat je ziet, eigenlijk een zintuiglijk signaal is?
In veel klassen zie je kinderen die afgeleid lijken te zijn, onrustig of ‘overal met hun hoofd behalve bij de les’. Maar wat als die beweeglijkheid eigenlijk niet komt door drukte in hun hoofd… maar juist door een tekort aan zintuiglijke prikkels?
Zo begeleidde ik een leerling die voortdurend rondkeek in de klas. Hij leek afgeleid, onrustig, soms zelfs ongeïnteresseerd. De standaardreactie? "Zet hem maar vooraan. Geef hem een koptelefoon. Zoek een plek waar hij minder snel kan afgeleid worden."
Maar wat bleek? Deze leerling was had een ondergevoelig gehoor. Hij hoorde geluiden wel, maar had moeite om ze te plaatsen. Dus ging hij voortdurend zoeken naar de bron. Niet omdat hij afgeleid was, maar omdat zijn brein extra input nodig had om overzicht te krijgen. Op die manier was hij dus eigenlijk op zoek naar een controle over zijn omgeving.
Een plek in de hoek van de klas, met zicht op de ruimte, werkte voor hem veel beter dan een prikkelarme werkplek met koptelefoon.
📌 Gedrag is communicatie. En soms ook: zintuiglijke nood.
Daarom ben ik zo gepassioneerd bezig met sensorische prikkelverwerking: het geeft een andere bril op wat we zien in de klas.
👉 Ben jij al een leerling tegengekomen waarbij ‘storend gedrag’ eigenlijk sensorisch gedreven bleek?
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen!